De bel gaat. Druk bezig met mijn werk, volledig in concentratie. Nog een keer gaat de bel. Het zal wel belangrijk zijn. Ik kijk naar 2 iPad turende jongetjes die of doen alsof ze supergeconcentreerd in hun spelletje zitten of doen alsof ze het niet gehoord hebben. Ik denk beide. ‘Kan een van jullie de deur opendoen?’ Een antwoord blijft uit. Ik sta zuchtend op omdat ik volledig geconcentreerd in mijn werk zit, maar toch ik open de deur, voor mij staat een klein, blond jongetje met blauwe ogen en twee vriendinnetjes. Het jongetje kijkt mij aan met een vrolijke blik. Hij vraagt;
